Vind jij onze bloemen duur?
Vind je dat veldbloemen die door iemand met vakkennis worden gezaaid, geplant en opgekweekt, goedkoop zouden moeten worden weggegeven?
Als onze bloemen hun prijs niet waard waren, zou je dan op het idee komen om ze te stelen?
Ik dacht het niet.
Maar, vorige week hoorde ik een verhaal dat hopelijk niet klopt, maar waar ik toch verontwaardigd over ben.
Iemand zou het erg duur vinden om hier te komen plukken.
Snap ik.
Onze prijzen zijn berekend naar de werkelijke kost die het telen van biologische snijbloemen met de loonstandaard in ons land mogelijk maakt.
Die iemand deelde dan aan haar toehoorders mede dat zij gewoon zonder abonnement én zonder te betalen komt plukken.
Blijkbaar vindt zij onze bloemen toch wel zo mooi, dat ze ze persé wil hebben. Dat flatteert natuurlijk wel.
Tijdens onze druk bezochte Moederdag was een andere vrouw een beetje verontwaardigd toen ik haar geplukte stelen aanrekende.
‘Ik dacht dat de bloemen hier gratis waren’, zei ze.
Zouden onze bloemen hier echt gratis kunnen zijn, als mensen met volle emmers en prachtige boeketten hier buiten komen?
Als je goedkope bloemen wil, kan je even goed naar de supermarkt gaan voor een bosje ‘veldboeket’ aan vijf euro. Of in het wild gaan plukken bijvoorbeeld…
Ons bloemenveld is geen ‘wild’ veld, geen ‘vrije natuur’, maar een privé domein waar wij de natuur een beetje inperken en veel (heel véél) werk steken in het verwijderen van onkruid en het minutieus zaaien van meer dan 100 uitgekiende soorten snijbloemen. We verbeteren de bodem met compost en allerlei milieuvriendelijke en vaak ook dure toevoegingen zodat snijbloemen hier überhaupt kunnen groeien.
Dat noemen ze landbouw.
En het aantal werkuren dat zelfs in zo’n klein landbouwproject als het onze zit, haal je waarschijnlijk niet met een nine-to-five job.
Dat noemen ze werken met passie.
En er dan ook nog een prijs voor durven vragen?
Dat heet dan duurzaam ondernemen. Niet alleen goed voor de planeet, maar ook zo dat wij het als boeren volhouden. Dat wij van onze arbeid kunnen leven en niet afhankelijk zijn van overheidssubsidies of van allerlei bijberoepen en zwart werk.
Ik hoop dat het verhaal van dat ‘gratis plukken’ een spijtig misverstand was.
Maar als het toch waar is, dan wens ik de ongelukkige veel eerlijke bloemen en een zuiver hart toe.
We zouden een beter hek kunnen voorzien met een poort en een bordje ‘verboden toegang voor onbevoegden’. We kunnen camera’s hangen. Toegangspasjes vragen.
Met ons abonnementensysteem waarbij je wekelijks of veertiendaags komt plukken op een moment dat het jou uitkomt, ook als wij er zelf niet zijn, bouwen we bewust aan vertrouwen. Vertrouwen tussen boer en burger. Van mens tot mens. Verbindende landbouw. Community Supported Agriculture.
Geen enkel systeem is helemaal waterdicht.
Ik hebt zelf dat vertrouwen al geschonden, doordat ik helaas iemand van onze vaste plukkers niet herkende, door mijn eigen vermoeidheid waarschijnlijk. Ik stuurde haar weg, terwijl ze wel een abonnement had. Ik schaamde me achteraf natuurlijk. Ik hoop dat ze het me vergeeft. En als ze volgend jaar om die reden niet meer terug komt, dan kan ik daar wel mee leven. Nogmaals sorry voor mijn vergissing.
Maar dus, er is wel degelijk enige vorm van controle. Van mezelf, en van de soms alziende ogen van onze tuinburen.
Ik ben er nog steeds van overtuigd dat de meeste mensen deugen.
Ik hou van jullie, die eerlijk en blij komen plukken!
Jullie verwondering en oprechte interesse wanneer jullie tussen de bloemen rondlopen en met een heerlijke bos geluk naar huis gaan… Dat is voor mij echt goud waard.
En die centjes? Ja, die horen daar nu eenmaal gewoon bij.
Met fleurige groeten,
Marieke
Comments