Op 14 januari overleed Christiane Driesen, een van onze vaste plukkers, op 83-jarige leeftijd. Christiane was vroeger florist en vond het heerlijk om regelmatig haar melkkratje met afgesneden plastic waterflessen te vullen met veldbloemen. Het afgelopen jaar kwam ze steeds ondersteund door haar dochter of haar man, omdat stappen en plukken sinds een beroerte niet meer zo vlot gingen.
Haar dochter schreef me, bij de rouwbrief: ‘Ze genoot altijd enorm van jouw tuin. Waarvoor hartelijk dank, want op moeilijke momenten vond ze daar troost tussen de bloemen.’
We zullen haar missen. Haar enthousiasme, haar vriendelijke woorden en oprechte interesse. Mede door jou, Christiane, heb ik zoveel zin om dit werk voort te zetten! Veel troost en sterkte toegewenst aan de familie.
Waarom zouden we ons nog verbinden met elkaar?
Verbinding met andere mensen is niet te koop.
Dat breng je zelf tot stand.
Een vriendschap, een (vaste) relatie, een engagement voor een bepaalde school voor je kinderen, je vaste kapper, de kassière van je dichtstbijzijnde supermarkt, de man bij de hondenweide,…
Het gebeurt gewoon. We leggen verbindingen met elkaar, als onzichtbare lijntjes en knopen tussen mensen en plekken.
Als jij bij ons bloemen komt plukken, dan ontstaat er ook een lijntje. Het hoeft geen dikke knoop te zijn. Maar voor anonimiteit kun je beter online shoppen of in een grote winkel ver van huis.
Voor mij maakt het werkelijk een verschil dat jij komt. Omdat ik weet dat je bewust kiest en het je een goed gevoel geeft om hier, zelf te komen plukken.
Sommige plukkers houden van een fijne babbel, sommigen komen juist voor de rust van even alleen te zijn. Anderen komen dan weer graag eens meehelpen.
Er zijn zoveel manieren om te verbinden. Ook met de natuur. Met dieren, insecten, met bomen, met de regen of de zon, met de jaargetijden.
De mogelijkheden zijn eindeloos.
Vorige zomer kwam buurman Marcel, die naast ons bloemenveld woont, regelmatig het gras afmaaien op de paden rondom de bloembedden en soms zat hij op zijn knieën mee te wieden. Misschien deed hij dat in het begin om zo het overwaaien van onkruid en graszaden te beperken in zijn eigen tuin? Of puur om ons te helpen? Of uit verveling? Zijn vrouw, Rosa, zegt wel eens dat hij sinds zijn pensioen toch niets te doen heeft en dan maar beter bezig kan zijn.
In ieder geval zorgde Marcel ervoor dat de graspaden er verzorgd uit zagen en konden we het maaisel als grasmulch gebruiken om de kale bodem onder planten mee te bedekken.
Als Rosa of Marcel in hun eigen tuin bezig zijn dan zwaaien we naar elkaar of maken we een kort praatje over het hek. Ze houden onze plukkers nauwlettend in het oog en rapporteren dan steevast als er een te volle emmer bloemen weg ging. Ik probeer Rosa elke keer opnieuw uit te leggen dat dit een pluktuin is, waar leden die reeds vooraf betaald hebben, altijd mogen komen plukken. Haar geheugen werkt niet meer zo optimaal, dus vergeet ze telkens weer dat onze plukkers geen dieven zijn.
En zo hebben we rondom de pluktuin nog wel meerdere buren die op een of andere manier mee betekenis geven aan Kosmos. Ik ben ongelooflijk dankbaar voor de vele warme relaties die we in de afgelopen jaren hebben opgebouwd met onze tuinburen. Zij maken voor mij een belangrijk deel uit van de C van ons CSA-project, onze community.
Warme groet,
Marieke
Comments