Rond midzomer woonde ik heel toevallig een bijzondere ‘sound healing’ bij.
Een jonge Mexicaan van Indiaanse oorsprong bracht traditionele liederen en speelde op verschillende fluiten die hij van zijn voorouders had geërfd.
Het was een beetje magisch, ontroerend ook. Er was een midzomervuur en ik zat met allerlei mij onbekende mensen op een geheimzinnige plek aan een van de zijarmen van het Kattendijkdok in de Antwerpen.
Eén lied dat deze jonge sjamaan in het bijzonder met de wereld wilde delen ging over bloemen.
Hij vertelde dat wij mensen hier maar tijdelijk zijn.
Dat we daarom het beste van onszelf moeten geven.
Net zoals de bloemen. Die bloeien ook slechts kort.
Ze geven zoveel moois ten beste, ook al zullen ze snel weer verwelken.
Met muziek en in het bijzonder met dit lied, zo ging hij verder, kun je je dankbaarheid uitdrukken voor de schepping, voor alles om je heen.
Door te zingen kun je je verbinden met het goddelijke, waar we uiteindelijk allemaal naar terug keren.
Die boodschap en de metafoor van bloemen voor ons leven vond ik heel mooi.
We hebben geen tijd te verliezen.
Deel zoveel mogelijk van je talenten met de wereld.
Je bijdrage wordt gewaardeerd en is van levensbelang, ook voor jezelf.
Jouw talent en jouw werk is jouw bijdrage aan de wereld, hoe klein ook.
Je bent altijd een deel van het grote geheel.
Dankjewel om jezelf niet weg te cijferen of je minderwaardig te voelen.
Dankjewel om hier gewoon ook te zíjn en mijn woorden tot hiertoe te lezen.
Commentaires