Zoals ik elk jaar doe, kocht ik vorig jaar met Kerstmis een paar amaryllisbollen. Eentje om cadeau te geven aan m’n schoonmoeder omdat zij die mooi vind, weet ik. Maar stiekem vind het zelf ook een bijzondere bloem. En het doet deugd om in putteke winter vanuit het niets zo’n bladscheuten en kale, stevige stengel elke dag op te volgen. De zwelling van de groene steel, de dikke knoppen die op een goeie dag ineens open barsten en kleur bekennen.
Op zich bombastisch, tot op het kitscherige af, vaak in veel te fel oranje of roze met witte strepen. De mijne was een witte, groots, koninklijk, met vier bloemkelken aan elke steel.
Hoe onnatuurlijk en onecologisch zou de teelt ervan niet zijn? Toch maar eens opgezocht dan: In verwarmde serres natuurlijk. Wel in België, dus ‘lokaal’. Ik neem me voor dit jaar eens een amarylliskwekerij in de buurt op te zoeken. Want ten slotte is ons land daar best groots in, net zoals in azaleas trouwens. Zelf uitzoeken wat het verhaal achter deze levende kerstbollen is, work in progress.
————————
Als je in het weekend in de buurt van de vogeltjesmarkt in Antwerpen rondwaart, zie je regelmatig jonge mensen met prachtige veldboeketten, verpakt in nonchalant bruin papier van de markt komen. Ik piep tersluiks in die kleurige ruikers: blauwe riddersporen, witte kantachtige akkerschermen, zacht roze mirte, en een grote groene papaverbol,…
Ik ben altijd jaloers op zij die deze boeketten kopen. Zij kunnen het nog, ervan genieten, zonder schuldgevoel, onwetend, gewoon de zomer in huis halen in januari. Het boeket staat vast prachtig op de warme keukentafel voor een raam met zicht op een kale tuin of een grijze stadsmuur.
Tot tien jaar geleden deed ik het ook nog, verse bloemen kopen in de winter. Nu kan ik het niet meer, uit principe, omdat ik teveel weet, omdat mijn overtuiging van onze ecologische voetafdruk te groot is, omdat ik innerlijk sterker ben geworden en me kan terughouden. Maar niet zonder enige weemoed terugkijkend op mijn meer onwetende jaren…
Nu geniet ik van mijn amaryllis op mijn winterbureau. Tot ik ook die niet meer zal willen kopen? Droogbloemen zijn mooi, maar het blijven dode en statische skeletten. En een mens wil blijkbaar altijd wel wat leven en groen in huis. Een kamerplant dan maar? En hoe duurzaam worden die opgekweekt?
————————
Ten slotte: tulpenpluk in januari.
In Antwerpen vindt al enkele jaren op een groot plein een tulpenplukactie plaats in januari. De bollen komen van Belgische kwekers die ze in enorme verwarmde en verlichte serres klaarstomen voor dit evenement en voor de bloemenwinkels. Toegegeven: het oogt prachtig, zo’n kleurig bloementapijt op het operaplein in de winter.
Het gekke is, dat er geen kluitje aarde aan de bollen zit. En je plukt ze ook niet, maar haalt ze met bol en al uit propere plastic kisten.
Deze actie wordt georganiseerd vanuit de Vlam (Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing). Ze noemen het de Pluktuin en willen hiermee het voorjaarsbloemenseizoen inluiden. Hoezo ‘pluktuin’ denk ik dan. Onze pluktuin opent pas in april, omdat er voordien nog geen bloem te plukken valt in de natuur!
En wij bioboeren betalen ook jaarlijks een bijdrage aan Vlam. Dus gaan ze dan voor het échte pluktuinseizoen ook reclame maken, met een pluktuin in de volle grond, in het stadspark ofzo? Dat zou nog een mooi idee zijn he.
Wie nu toch graag nog een ticketje aanschaft voor tulpenpluk in april, in een echte vollegrondse pluktuin, kan terecht op onze webshop: calabi.shop/kosmos.
met fleurige en hartelijke groeten,
Marieke,
bloemenboerin bij pluktuin Kosmos

Comments